Allergie

28 mei 2012

Voor het eerst een weblog op internet, even wennen dan maar.

Advies gekregen om dingen van me af gaan te schrijven omdat het soms teveel is om te verwerken.

Al bijna een jaar in mijn eigen huisje na een scheiding van mijn exman waar ik bijna 25 jaar mee getrouwd was, maar wat van mij uit niet meer ging. Woon ik nu in mijn eigen huisje met mijn twee meiden van 18 en 15 jaar. Het afgelopen jaar was een jaar van vreugde en verdriet, van knokken en laten gaan. Van nieuwe mensen leren kennen tot heel veel afscheid nemen. Veel mensen zien je niet meer staan na een scheiding en aangezien verlaten worden in mijn leven een centrale rol speelt, ben ik ook heel slecht in het onderhouden van vriendschappen, puur omdat ik niet durf en me weer in mezelf terug trek. Bang om weer pijn te hebben omdat ik telkens weer teveel van mezelf geef, bang dat mensen mij verlaten.

Is er nu een angstig aspect bijgekomen in mijn leven: anafylactische shock tgv allergische reacties! In vier weken tijd is het me al drie keer overkomen. Het begint met rood worden van mijn huid en ontzettende jeuk en daarna wordt mijn tong dik en begint mijn keel op te zetten. Waardoor ik het natuurlijk ontzettend benauwd krijg en heel snel hulp nodig heb.

Ben nu al twee keer met spoed door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. De laatste keer had ik zelf epipennen en heb die ook gezet. Het was heel eng om te doen, maar wist dat het nodig was en dan mag je niet twijfelen. Gelukkig viel het mee en was het makkelijker dan ik had gedacht. Maar dan weer naar de eerste hulp, uren liggen en uiteindelijk weer ter observatie opgenomen worden.

Het klinkt allemaal heel klinisch en makkelijk en eerlijk gezegd zijn er ook maar weinig mensen die echt beseffen wat het voor je dagelijkse leven betekend. Nog steeds is niet bekend waar deze allergische reacties vandaan komen en dus kan alles de dader zijn. Angstig en benauwend niet wetend waar de oorzaak ligt, doe ik mijn best om mijn leven gewoon voort te zetten en vooral niet te stoppen met mijn normale bezigheden en ook gewoon te blijven eten. Maar het valt niet mee, want het besef dat deze reacties steeds heftiger worden is niet makkelijk. Ook voor mijn dochters waar ik weinig steun en opvang voor heb, want hier het plaatsje waar ik nu woon ken ik nauwelijk iemand en kan dus ook op niemand terugvallen.

En vooral dat laatste doet vaak pijn. Want ik ben altijd iemand geweest die voor iedereen klaarstond. Mijn deur stond altijd open en als iemand het moeilijk had dan konden ze terecht, maakte niet uit maar ik maakte altijd ruimte en tijd daarvoor. En dan is het dubbel zo pijnlijk dat in zo'n zware periode van je leven er weinig mensen meer overblijven.

Weer leer je dat echte vrienden erg schaars zijn en op een hand te tellen. Leer je dat jij weinig fout hoeft te doen of mensen laten je vallen als een baksteen en wissen je uit hun leven. Ook op noodkreten krijg je weinig tot geen reactie, mensen willen nog wel vrienden met je blijven op je social media, dan kunnen ze tenminste nog meegenieten van je ellende. Maar helaas zijn dat alle mensen die ik verwijder en plaats ik weinig tot geen opmerkingen. Mensen zijn zo met zichzelf bezig er is geen ruimte meer voor gewoon met elkaar omgaan. Alles moet een doel hebben of iets opbrengen. En behoor je niet tot de populaire mensen nou dan hoef je al helemaal niet op iemand te rekenen en wordt je  meteen uitgekotst.

Ik wil niet klagen ook al heb ik het besef dat mijn leven best wel zwaar is geweest tot nu toe. Heb ik gelukkig ook nog heel veel positieve dingen om naar te kijken. Leer ik te kijken naar dat wat er wel is en niet wat er niet is. Doet het toch soms heel veel zeer van binnen omdat je nu eenmaal een gevoelsmens bent en je niet anders voor kunt doen dan je bent.

Doe ik mijn best om vandaag weer te kijken naar mijn dochters en die lieve mensen die in mijn leven zijn gekomen na mijn scheiding en mij wel steunen en er voor me zijn. Vlakt dat soms de pijn uit die je telkens weer voelt als je in je vorige woonplaats komt . Zal er een tijd komen dat dat alles weer vergeten is omdat er zoveel mooie dingen in mijn leven zijn om wel van te genieten!

Amarantha